Hij is miljonair, maar verloochent zijn afkomst niet. Danijel Pranjic was een bescheiden mens en een harde werker in Kroatië. Daarna vertrok hij voor vier seizoenen naar SC Heerenveen en speelt nu voor Bayern München. Nooit vergeet hij dat zijn familie geen eten had omdat voor hem nieuwe voetbalschoenen waren gekocht.
Een tandartsbezoek dreigt de afspraak te verstoren, maar niets daarvan. Danijel Pranjic stuurt een sms-je, met daarin zijn privé-adres, voor een bezoek in de avonduren. ,,En mee-eten kan altijd.’’ We opperen later, aangeschoven bij Pranjic, dat we dit Bayern-aanvoerder Bastian Schweinsteiger niet zien doen. ,,Klopt’’, zegt de gastheer, ,,maar moet ik dan veranderen omdat ik bij deze club speel?’’
Hij kon niet onder de tandartsafspraak uit. ,,Aan zoiets merk je dat Bayern een topclub is. Er wordt veel waarde gehecht aan een verzorgd gebit. Ze zeggen dat je met gezonde tanden minder snel blessures krijgt. Voorts worden eenmaal per week mijn voeten en teennagels verzorgd en heb ik een lijst met zaken die ik niet en wel mag eten.’’
Duitse Gründlichkeit, Pranjic is ermee bekend. ,,Voor elke uitwedstrijd worden we door een eigen bus van het vliegveld gehaald en naar hotel en stadion gereden. Al spelen we in Stuttgart, Kiev of Glasgow, er staat daar een Bayern-bus klaar.’’ Hij lacht. ,,De spelers krijgen voor elke wedstrijd twee shirts, na afloop vrij te besteden. Voetbalschoenen? Elke week een nieuw paar... Ik heb nu zo’n dertig paar in mijn kluis staan.’’
Zoiets hoeft niet voor Danijel Pranjic. ,,Ik ben zuinig opgevoed. Waarom nieuwe schoenen als de ouden nog voldoen? Ach, ik maak nu veel voetballers in Kroatië blij. Als mijn familie langskomt, krijgen ze de schoenen mee.’’
Familie. Zijn vader, moeder en broer zijn belangrijk voor Danijel Pranjic. ,,München-Zagreb is maar 425 kilometer, we zien elkaar regelmatig. Mits ik niet in een hotel zit, want dat is zelfs voor elke thuiswedstrijd verplicht. Dát was in Heerenveen beter geregeld, haha...’’
Uiteraard zijn ook vrouw Vlatka en dochter Lana belangrijk. ,,Vlatka heb ik leren kennen toen ik in de Kroatische tweede divisie speelde en dus nog een nobody was. Daarom weet ik zeker dat haar liefde voor mij uit haar hart komt. Lana is nu vier maanden, een prachtig meisje. Ze zal zich nergens om hoeven te bekommeren. Maar al kan ik haar alles geven, ik wil niet dat ze afhankelijk van mijn geld wordt.’’
Vader Sipo geeft het goede voorbeeld, zegt Danijel Pranjic. ,,Ik heb voor mijn ouders een huis gekocht en wil ze alles geven. Maar papa wil dat niet, hij wil blijven werken. Trots, zuinig, sober: die dingen heb ik van hem.’’
,,Maar vraagt hij morgen een miljoen van me, dan krijgt hij dat. Ik zal namelijk nooit vergeten dat ons gezin ooit een paar dagen geen eten had omdat papa nieuwe voetbalschoenen had gekocht. Voor mij. Hij zag dat ik talent had en wilde niet dat ik door zijn geldgebrek een carrière zou mislopen.’’
Danijel Pranjic weet nog goed dat hij zijn eerste bij Heerenveen verdiende maandsalaris aan zijn vader gaf. ,,Achttienduizend euro. Dat kwam maar één man toe.’’ Nu verdient de 29-jarige Kroaat zo’n €150.000. Per maand. ,,Ja, dat is heel veel geld. Geld is makkelijk, maar maakt ook veel dingen moeilijk. Ik vind het erg lastig om uit te vinden wie nu echt in je geïnteresseerd is en wie dat alleen
maar zijn omdat je een bekende voetballer bent.’’
,,Voorts wordt me nu vaak om geld gevraagd, via e-mails en brieven. De een heeft een ziek kind, de ander wil geld voor een operatie voor haar moeder. Ik word door elk verhaal geraakt, maar ik kan er niet op ingaan. Laatst wel, toen een vrouw geld nodig had voor een hersenoperatie bij haar dochtertje. Dat heette Lana...’’
,,Geloof me’’, zegt Danijel Pranjic dan, ,,ik had voor veel minder salaris in Heerenveen willen blijven. Vlatka en ik voelden ons daar prima. Wij komen van het platteland, dat ligt ons beter dan de grote stad. Heerenveen was na vier jaar ons tweede huis geworden en ik voelde dat we konden doorgroeien naar de top. Ik dacht: als ik blijf en er worden twee, drie sterke jongens gekocht, dan maken we de sprong.’’
Pranjic verdiende op dat moment €400.000. ,,Ik wist wat anderen kregen – Kalou zat boven een half miljoen – en ik deed Yme Kuiper en Henk Hoekstra een aanbod. Voor 800.000 euro per seizoen wilde ik nog drie jaar blijven. Daar gingen ze niet op in. Crazy. Vervolgens wonnen we de beker en kwam Bayern. Dat ik toen gedwongen werd 700.000 euro bij te betalen voor de zaakwaarnemer, deed me pijn. Heerenveen had zich groot moeten tonen. Ik dacht dat we vrienden waren.’’
Pranjic denkt nog regelmatig aan de wedstrijd die zijn leven veranderde: Dinamo Zagreb–Heerenveen op 2 december 2004 (2-2). Nico Krancjar (nu Tottenham) en de scorende Pranjic vielen in de smaak bij oud-preses Riemer van der Velde. ,,En als ík er niet aan denk, is het mijn vader wel’’, zegt hij. ,,Papa heeft alle wedstrijden van mij op dvd. Hij kijkt er minstens één per dag. Als papa hier is, hoor ik hem juichen. Bekijkt hij de bekerfinale, dan roept hij mij voor de strafschoppen. Dan juichen we samen.’’
Dat Heerenveen na zijn vertrek terugviel, heeft Pranjic verbaasd. ,,Dat was de club na vorige transfers nog nooit overkomen. Je zou zeggen dat het aan mij lag…’’ Hij is even stil en zegt dan: ,,Hádden ze mijn aanbod geaccepteerd en hádden ze naar Sollied geluisterd toen hij Ruiz wilde halen, dan waren we voor de titel gegaan. Het geld is aan verkeerde spelers uitgegeven.’’
Zijn overstap naar Bayern was een droom die uitkwam. ,,Als we uit Heerenveen voor vakantie naar Zagreb reden, kwamen we langs de Allianz Arena. Dan zei ik altijd tegen Vlatka: dáár zou ik heel graag eens spelen.’’
,,Maar toen het zo ver was, voelde ik de druk. Bij Heerenveen genoten we van het spel; hier moet je degelijk spelen. Balverlies is een doodzonde. De fans verwachten veel van me, journalisten ook. Toen ik niet goed speelde, werd ik uitgefloten en werden gemene stukjes geschreven. Maar ik heb nooit aan mezelf getwijfeld. Ik wist dat ik goed genoeg was voor Bayern.’’
Ondertussen zag hij vriend Miralem Sulejmani worstelen bij Ajax. ,,Mikki had moeten luisteren. Ik adviseerde hem nog een jaar bij Heerenveen te blijven. Voor zijn ontwikkeling en voor de fans die dol op hem waren. Mikki is echter gezwicht voor het geld, maar ik weet dat de transfer niet zijn eigen beslissing was. Ik ben gelukkig geen slaaf van mijn zaakwaarnemer (Sören Lerby, red.).’’
Ondanks de aanpassingsproblemen werd het voor Pranjic bij Bayern een onvergetelijk seizoen. Kampioen, bekerwinnaar, finale Champions League. ,,Ik speelde vrijwel alles, behalve de finale tegen Inter. Dat was de grootste teleurstelling uit mijn leven.’’
Verder over Louis van Gaal geen kwaad woord, ,,al had hij me in het begin iets meer kunnen helpen. Maar hij is een toptrainer, beter dan Verbeek en Sollied. Ik leer hier elke training. Van Gaal is zó grondig, zó gedreven, ongelooflijk. Hij eist op elke training honderd procent.’’
Bij het afscheid vraagt Danijel Pranjic of het wel weer goed komt met Heerenveen. ,,Ik hoop het echt, no hard feelings.’’ De tweevoudig Speler van het Jaar heeft overigens nooit officieel afscheid genomen van de Fean-fans. ,,Toen dat zou gebeuren, werd de wedstrijd afgelast wegens sneeuw op het tribunedak.’’
Dan verrast hij. ,,Als het aan mij ligt, sluit ik mijn loopbaan af bij Heerenveen. Dat meen ik serieus. Dankzij Heerenveen heb ik de kans gekregen mijn vleugels uit te slaan. Ze zijn goed voor me geweest. Dat vergeet ik nooit.’’
.
