Ik zie nergens een Edit staan, dronkenlap! Je hebt gewoon niet goed mijn post gelezen!Jeroen schreef:Met name regel 12 wordt strikt nageleefd!
Edit: snel mijn grap erbji editen he! Foei!
Biertje dan maar?

Moderators: Beheerders, Fanmasters
Dat dacht ik al...Fotze schreef:Regel 7 en 8 zijn flexibel en mogen naar eigen inzicht worden aangepast
Regeltje 14 is nog een probleem, krijg nu trouwens plotseling een visioen (ja, dat kan)...ik zie een ex-barman...een man van rond de 30, een wit blousje, brildragend...en ik zie steeds een gele kaart voorbijvliegen..........Fotze schreef:(kunnen we ook concluderen dat er één uur na de opening het eerste blauwe oog bij Johnny 86 te noteren valt?)
Vreemd, heel vreemd. Ik ga ook direct weer pleite,ik kom door de week niet in de kroeg en zeker niet om dit tijdstip.Johnny '86 schreef: krijg nu trouwens plotseling een visioen (ja, dat kan)...ik zie een ex-barman...een man van rond de 30, een wit blousje, brildragend...en ik zie steeds een gele kaart voorbijvliegen..........
ik dacht eigenlijk aan een tegenhanger van 'het hertje'puddingbuks
Nielshh... diep triest dit...Nielshh schreef:P.S. M'n hamster vraagt net of hij ook eens mee mag. Aangezien hij wel in mijn jaszak past lijkt het mij geen probleem om hem een keer mee te nemen of wel Fotze?
Ik denk al waar is die schaal met koude bitterballen van vanochtend gebleven...Fotze schreef:Jullie moeten weten, dat ik de bitterbal koning van deze kroeg ben. Dus als die schaal bij mij staat, vreet ik hem in 1 x leeg!.
Zag Betty hier net nog lopen maar fotze liet haar er niet in vanwege de regels wist zeJammer dat we nog niet een nieuwe ronde bij de barvrouw kunnen bestellen
Iedere jongen zal wel eens de verleiding van de misdaad gevoeld hebben. Andere jongens voelen die verleiding niet alleen, maar proeven er ook van. En weer anderen zijn er simpelweg voor weggelegd. Ik.
Ik zat op de kleuterschool en was vier.
Mijn eerste vergrijp heette Anna.
Dat ze een grotere schoenmaat had dan ik, en daarmee pronkte, kon ik nog wel hebben. Ik ben niet onredelijk. Maar dat ze een paardenstaart had aan de zijkant van haar hoofd, was voor mij de druppel. Al op zeer jonge leeftijd hechtte ik grote waarde aan symmetrie. Mensen die niet symmetrisch waren, rekende ik niet tot mijn vriendengroep. En zo stond ik tijdens het speelkwartier alleen. Ik wiedde met een stokje het onkruid tussen de stoeptegels van het schoolplein. Voor Volk en Vaderland. Een uiterst nauwkeurig en precies werkje waarbij ik liever niet gestoord wilde worden. Anna begreep dat niet. Anna begreep sowieso niet veel. En dáár zag ik een taak voor mezelf weggelegd. Al op zeer jonge leeftijd stroomde het onderwijzersbloed door mijn lichaam. Ik zou Anna eens wat dingen gaan leren, afleren.
En dus besloot ik een zeer diepe kuil in de zandbak te graven en die te bedekken met een kleed. Om het geheel mooi af te dekken strooide ik nog wat zand en blaadjes over het doek. Om Anna, die nietsvermoedend aan het schommelen was, naar de kuil te lokken trok ik hard aan haar paardenstaart en rende weg. Dat vond ze niet leuk. Ze rende achter me aan en volgde me de zandbak in. Behendig sprong ik over het doek en draaide me verwachtingsvol om. Anna zat binnen de kortste keren tot aan haar middel in het zand. Met een schep wist ik haar nog verder in te graven. In sommige culturen zou ik op vierjarige leeftijd al op handen gedragen worden. Hysterisch begon ze te krijsen. Anna was geen leuk kind. Sindsdien heb ik nog een grotere hekel aan mensen zonder zelfbeheersing. Hulp kwam uit onverwachte hoek. Juf Ank kwam naar de zandbak toegesneld. Als zij zou scheppen, dan kon ik het gekrijs dempen door zand in Anna’s mond te gieten. Met een gracieus gebaar bood ik haar de schep aan. Ze greep me bij mijn bovenarm. Een uur later kwam mijn moeder me ophalen. Ik was twee dagen niet gewenst op school.
Er zou nog één vergrijp volgen, voordat ik van de kleuterschool verwijderd zou worden. Mijn tweede vergrijp was slechts een rechtvaardiging.
Ik hield mijn lippen stijf op elkaar. Ik heb een zeer groot rechtvaardigheidsgevoel.
Mijn kleuterschool telde slechts twee klassen. Bij Oeke, de juf van de andere klas, was een overstroming en mochten de kinderen buitenspelen. Vragend had ik Ank aangekeken, en graaide in mijn broekzak al naar het stokje waarmee ik die ochtend onkruid had gewied. Ank stelde voor met z’n allen liedjes te zingen.
De dag erna besloot ik tijdens het speelkwartier het lokaal van Ank als laatst te verlaten. Twee kranen had ik vol open gezet, met de stop in de wasbak. Na 15 minuten ging de bel. Het hele lokaal was verstopt onder één grote plas. Het betekende een verlenging van de vrije tijd. Twee dagen volgden met succes. Bij de derde ging het mis. Iets te enthousiast zette ik de kranen open. Het water spatte alle kanten uit, en ook ik bleef niet ongedeerd. Met natte haren stapte ik het schoolplein op. Een boze Ank kwam naar me toe. Dat ik in mijn broek had geplast, geloofde ze niet.
Van de afspraak met de directeur en mijn ouders herinner ik me niet veel meer. De discussie kon ik niet volgen. Wat me wel opviel waren de schoenen van de directeur. Geen veters, zoals ik, maar klittenband. Ik besloot me in het gesprek te mengen en aan de directeur te vragen of hij al zelf zijn veters kon strikken.
Het was mijn laatste vraag. Twee weken later zat ik op een andere kleuterschool.