Kwam op internet een mooie column tegen waarin dakar mooi getypeerd wordt en deze wou ik graag met jullie delen.
Midden op een Argentijnse pampa. Een weg is er niet, maar overal zijn auto's en vrachtwagens. Stofwolken, bandensporen en jankende motoren. Het ruikt naar diesel, naar verbrand rubber, naar uitlaatgassen.
Een paar pampabewoners staren naar de bestickerde bolides, die uit de stofwolken opdoemen als geestverschijningen. Voertuigen uit een tijdperk ver in de toekomst, uit een wereld ver weg. Een man met een strooien hoed schrikt als een auto recht op hem af komt rijden.
Hij maakt een rare beweging, de auto moet uitwijken. De vrouwelijke navigator scheldt, in het Nederlands, haarfijn vastgelegd door de onboard camera van RTL7: ‘Eikel.’ De bestuurder van de auto: ‘Ga toch aan de kant, man. Pipo.’
Woestenij
Stel je voor: je staat in je eigen achtertuin, zo’n honderdduizend hectare woestenij, tussen de cactussen en de doornbossen, een beetje te praten met je buurman van dat hutje aan de horizon. Ouwehoeren over de beste manier om biefstukken te zouten, over de prijs van cigarillo’s en over de zelfgestookte whisky van oom Juan.
Dios-naam
Ineens stofwolken aan de horizon. De grond begint te trillen. Een paar koeien vluchten loeiend voor de aankomende donder, een struisvogel stopt zijn hoofd in het zand. Voor je het weet is de donder overal om je heen.
Ze rijden door struiken, door hekken en door waterputten. Je krabbelt op je hoofd onder je strooien hoed, je buurman vraagt wat the puta madre dit in Dios-naam is.
Je doet je sjaal voor je mond, in een poging het stof uit je longen te houden. Je stopt je vingers in je oren om je trommelvliezen niet te laten knappen.
Pipo
Je knippert met je ogen. Als je ze open doet, zie je dat er een roodwitoranjeblauwgroenpaarse vrachtwagen op je af dendert, achtervolgd door een net zo bont gekleurde terreinwagen. Je schrikt. Je doet een stap opzij, je ziet je leven aan je voorbijtrekken en je bidt dat je morgen de zon zal zien opgaan.
Je hoort piepende remmen, je ruikt verbrand rubber, je voelt de steentjes tegen je knieën springen. Een moment later is het voorbij. De auto is om je heen gereden. Je leeft nog. Maar je bent een eikel. En een pipo. Wat doe je daar toch, op je eigen land, in je eigen achtertuin? Ben je gek ofzo?
Circus
Dakar heet het, dit rijdende onheil. Opgevoerde circuswagens in alle kleuren van de regenboog, die een spoor van vernieling achter zich laten. Voorheen in Afrika, sinds dit jaar in Argentinië. Het wordt sport genoemd, die optocht van dure auto’s door arme landen.
Dat er dooien vallen - tja, dat schijnt erbij te horen. En dat slaat niet alleen op stervende deelnemers, maar ook op kapotgereden Afrikaanse herders of Argentijnse pampaboeren (ook wel pipo’s genoemd).
Amsterdam-Hengelo
Ik ben benieuwd of Dakar de komende jaren ook nog de rest van de wereld aandoet. Een paar landweggetjes rond Londen of New York bijvoorbeeld, of een polder in Nederland.
Etappe Amsterdam - Hengelo, altijd rechtdoor. Rijden over autowegen is verboden. Mooi toch? Door slootjes, weilanden en rustieke dorpjes. Alles aan de kant! Toet-toet! Vroem-vroem! Het circus moet erdoor!
Wie zijn er nu eigenlijk pipo’s?
(c)NUsport/Thijs Zonneveld
