Moderators: Beheerders, Fanmasters
Wij zijn niet bang want Yuki is erbij, Yuki is erbij, Yuki is erbijMackan68 schreef:De tekst van de Yuki Kobayashi song:
la lalala oh kobayashi yuki ale
la lalala oh kobayashi yuki～
la lalala oh kobayashi yuki ale
Moet te doen zijn als we de melodie kunnen onthouden
Heeft Streppel hier ook een account?BK2007 schreef:Zal hij ook meteen in de basis starten tegen NEC ?
Beter te onthouden ja, maar dan heb je weer zo'n afgezaagd, weinig origineel liedje. Mooi de Japanse Yuki song erin gooien, dat heb je wat leuks dat bij deze speler past!Barrie schreef:
Wij zijn niet bang want Yuki is erbij, Yuki is erbij, Yuki is erbij
Olé olé olé olé ús Yuki olé olé
lijkt me wat beter te onthouden
‘Big mouth’ in Japan, heel bescheiden in Heerenveen
Als jongetje leerde Yuki Kobayashi voor zichzelf op te komen. Het on-Japanse zelfvertrouwen dat hij opdeed, bracht de middenvelder op zijn 24ste naar Europa, het beloofde voetballand. ,,Het liefst ben ik morgen al belangrijk voor SC Heerenveen."
Nog wat onwennig stiefelt Yuki Kobayashi de trap op naar de tweede verdieping van het Abe Lenstra-stadion. De Japanner heeft voor de gelegenheid een overhemd met stropdas aangetrokken. Een licht gekreukt colbertjasje hangt over zijn ranke schouders. De broekspijpen van zijn pantalon zijn omgeslagen, tot ver boven zijn sokken. De Japanse mode is voor even het Heerenveense straatbeeld binnengeslopen.
Even eerder, in de drukbevolkte perskamer, heeft Kobayashi met bewondering gekeken naar de portretten van de voormalige sterspelers van zijn nieuwe club. Klaas Jan Huntelaar, Ruud van Nistelrooij, Bas Dost, Afonso Alves; hij is er een beetje stil van geworden. Een shirt met de handtekening van voormalig trainer Marco van Basten heeft hem bijna doen blozen. De man die in Japan als de tweede Honda bekend staat, naar vedette Keisuke Honda van AC Milan, kent zijn klassiekers.
Wat een contrast vormt deze wat schuchtere entree in het Abe Lenstra-stadion, het decor waar Kobayashi de komende drie seizoenen zijn kunsten gaat vertonen, met het afscheid dat hem kort tevoren in eigen land ten deel viel. Bij zijn laatste wedstrijd voor Jubilo Iwata is hij door zijn achtergebleven ploeggenoten op de schouders genomen. Hij is toegezongen, wel een kwartier lang. Hij is gejonast, hij heeft zijn trouwe fans in hun eigen tribunevak met een megafoon bedankt voor hun steun, hij heeft het stadion vanaf de middenstip toegesproken. Met een vanzelfsprekend ogend zelfvertrouwen. En hij heeft tenslotte, voor een spandoek waarop provisorisch een pompeblêdvlag is getekend, ook nog heel zachtjes even gehuild.
Dromen
‘Big mouth’ noemen ze hem in het land van de Rijzende Zon. Geconfronteerd met dat gegeven schiet Yuki Kobayashi in de lach. Zijn uit Londen overgekomen zaakwaarnemer Hideyuki Miyahara lacht al net zo onbedaarlijk mee. Masako Otsuka, sinds veertien jaar woonachtig in Joure en vandaag als tolk aangeschoven, lacht ook. Nee, de pianolerares hoeft dit vrolijke moment niet te vertalen. Ze heeft de verslaggever daags tevoren al enigszins wegwijs gemaakt in de Japanse cultuur.
De gemiddelde Japanner zegt niet van zichzelf dat hij goed is. Het hoort niet, het past niet in de mores van het land waar je jezelf dient weg te cijferen voor het collectief en waar je doorgaans eerst voor de ander denkt en dan pas voor jezelf. Zo niet Yuki Kobayashi. Die zegt bij zijn eerste uitverkiezing voor de Japanse nationale ploeg dat het een logisch gevolg is van zijn spel bij Jubilo Iwata. En dat het halen van het nationale team geen doel op zich is. Dat dit pas een eerste stap is op weg naar meer.
,,Heel veel Japanners vertellen niet wat hun dromen zijn. Ik ben daar juist heel open in. Ik wil de Champions League winnen’’, legt Kobayashi uit. ,,Daarom noemen ze me thuis ‘Big Mouth’, net als Honda overigens. Maar ik heb begrepen dat het in Europa heel normaal is om te zeggen wat je wilt.’’ Hij lacht. ,,Hier val ik waarschijnlijk dus helemaal niet op. Hier ben ik waarschijnlijk gewoon een rustige jongen.’’
Yuki Kobayashi heeft zijn landgenoten al vaker verrast, zo niet geschokt. Hij heeft voor de camera gezegd dat hij graag invloed wil uitoefenen op het elftal waarin hij speelt, ook op oudere spelers. Dat is al helemaal on-Japans. In het land van de Samoerai-tradities hoort de jongere gedwee te luisteren naar wat de oudere te zeggen heeft. Maar Yuki Kobayashi is nu eenmaal geen doorsnee Japanner. En dat zit ‘m niet alleen in die twee opvallende oorbellen die hij draagt, ook niet in de piercing die hij heeft en evenmin in de tatoeage op zijn lijf. Het zit ‘m in zijn zelfvertrouwen.
Scheiding
Met behulp van de tolk wil hij graag uitleggen hoe dat allemaal zo gekomen is. ,,Toen ik nog klein was, zijn mijn ouders gescheiden’’, legt Kobayashi uit. ,,Zij waren erg uitgesproken tegen elkaar, ze zeiden altijd waar het op stond. Daarom zijn ze waarschijnlijk ook uit elkaar gegaan… Als kind heb ik zelf moeten kiezen of ik bij mijn moeder of bij mijn vader wilde wonen. Dat is nogal wat voor een kind. Zeker in een land als Japan, waar kinderen gewend zijn te luisteren naar wat ouderen zeggen. Het heeft me gevormd. Ik leerde mijn mening te geven, ook tegen oudere mensen. Sindsdien is dat een automatisme geworden.’’
Tegenwoordig gaan zijn vader, een cementrijder op een vrachtwagen, en zijn moeder, een huisvrouw, goed met elkaar om. De wonden zijn geheeld, Yuki Kobayashi is een volwassen man geworden. ,,Mijn ouders waren niet rijk’’, zegt hij, ,,en ik kon in intellectueel opzicht niet veel van ze leren, maar één ding heb ik wel van ze meegekregen: passie.’’ Binnenkort komen zijn ouders een kijkje nemen in Heerenveen, samen met Yuki’s twee jongere zusjes Yuria en Miran, van 19 en 22 jaar. ,,Mijn zusjes moesten erg huilen bij het afscheid. Ze houden heel veel van me.’’
Yuki Kobayashi wil er op wijzen dat hij beslist geen ongelukkige jeugd heeft gehad. Als jongen kon hij ongeremd ravotten en voetballen in de buitenwijk van miljoenenstad Tokio, zijn geboorteplaats, waar hij opgroeide. Het was er uitgestrekt en waterrijk, er waren grote parken waarin naar hartenlust gevoetbald kon worden. Een ideale plaats om aan zijn nu al, althans in eigen land, befaamde linkerbeen te schaven.
Idool
Diego Maradona was zijn idool, ook een linkspoot. Een speler van ver voor zijn tijd, maar toch ook weer niet helemaal. Yuki Kobayashi begon al te voetballen toen hij drie jaar oud was, in 1995. ,,Vanaf het moment dat ik tegen een bal kon trappen wilde ik profvoetballer worden’’, zegt de middenvelder. ,,Op de basisschool wilde ik altijd winnen. Als ik verloor was ik niet te genieten. Dan wilde ik nog een keer. Net zolang tot ik gewonnen had. Dat had ik met alle spelletjes.’’
Op zijn zesde werd hij lid van zijn eerste voetbalclubje. Zijn vader Takuya, een liefhebber maar zelf voetballer in een tijd waarin Japan nog geen profvoetbal kende, was er zijn eerste trainer. Op zijn dertiende stapte de jonge Yuki Kobayashi over naar het grotere Tokio Verdy.
,,Toen ik wat ouder was had ik een coach die meteen doorhad dat ik een echte middenvelder ben. Maar hij heeft me bewust op alle posities in het elftal uitgeprobeerd. Daar ben ik hem tot de dag van vandaag dankbaar voor, omdat ik daardoor weet wat op andere posities gevraagd wordt.’’
'Ik kon in intellectueel opzicht niet veel van mijn ouders leren, maar één ding heb ik wel van ze meegekregen: passie'
Toen Yuki Kobayashi twintig jaar was, klopte Jubilo Iwata op de deur. Daar besefte het talent dat hij er nog lang niet was. ,,De eerste anderhalf jaar zat ik alleen maar op de bank. Ik speelde slechts één keer mee. En we pendelden met de club tussen de eerste en de tweede J-League. Daar heb ik ook veel van geleerd.’’
,,Op een dag kregen we een Braziliaanse coach (Péricles Chamusca in 2014, red.) en die vond mij heel goed. Hij heeft me heel vaak opgesteld en vanaf dat moment heeft mijn carrière een vlucht genomen. De coach zag een nummer 6 in mij, een controlerende middenvelder, omdat hij vond dat ik een goed overzicht heb en met mijn linkerbeen het spel goed kan verplaatsen.’’
Nationale ploeg
In twee seizoenen groeide Yuki Kobayashi uit tot de publiekslieveling van Jubilo Iwata, de enigszins afgegleden volksclub die eind vorige, begin deze eeuw drie keer landskampioen was geweest. Onder de huidige trainer Hiroshi Nanami ontwikkelde hij zich tot international. Inmiddels kwam Kobayashi eenmaal uit voor de nationale ploeg.
De vergelijking met zijn bekende landgenoot Keisuke Honda, ex-VVV, is al dikwijls gemaakt. ,,Hem noemen ze ook Big Mouth’’, zegt Kobayashi lachend. ,,Maar voor mij zelf is het geen thema. Ik ben ik.’’ Toch, enige gelijkenis is er zeker, zo stelde de Japanse nationale televisie onlangs vast: beide spelers hebben exact dezelfde haardracht, ze hebben dezelfde speelstijl, dezelfde traptechniek, dezelfde uitgesproken mening en ze dragen allebei bij voorkeur het rugnummer 4.
Dat laatste is in Japan iets ongewoons. Het getal 4 is er een ongeluksgetal, zoals het getal 13 bij ons. Japanse hotels hebben zelden kamers met nummer 4, ziekenhuizen evenmin. Kobayashi maalt er niet om. Voor hem heeft het juist speciale waarde. Hij is geboren in het Japanse jaar 4 (naar aanleiding van de Heiseiperiode die in 1989 begon, red.), op de 24ste van de 4e maand. Hij mag bovendien graag een beetje dwars zijn, een buitenbeentje. ,,Juist omdat het afwijkt heb ik het gekozen. Ik doe graag anders dan anderen. In het volle besef dat ik dan extra vatbaar voor kritiek ben als ik niet goed presteer, dat accepteer ik. Het nummer 4 hoort bij een centrale verdediger, ik draag het als middenvelder.’’
Liefhebber
Of beter gezegd: hij droeg het. Bij Heerenveen heeft Kobayashi het rugnummer 21 toegewezen gekregen. Dat de Japanner gisteren ‘pas’ is gepresenteerd, komt volgens de clubleiding van Heerenveen door een ‘papierenkwestie’. De club had hem al eerder binnen willen hebben. Immers, al een halfjaar na zijn doorbraak kreeg de scouting de Japanner op de korrel. Sindsdien volgden zowel hoofd scouting Karel Brandsma en zijn staf als de technische leiding Kobayashi’s ontwikkeling op de voet. Technisch manager Gerry Hamstra nam onlangs zelf een kijkje in Japan.
'Ik weet dat ik een universele taal spreek: die met de bal. Dus ik maak me geen zorgen'
Zorgen over de fitheid van de Japanner hoeven er niet te zijn. De Japanse J-League competitie is al in februari begonnen. Kobayashi heeft er dit jaar al 23 competitiewedstrijden (5 doelpunten) met zijn oude club opzitten. Hij traint vandaag voor het eerst mee in Heerenveen en kan, mits de papierwinkel op orde is, zaterdag in Nijmegen tegen NEC zijn debuut maken.
Of hij het spannend vindt? ,,Dat valt wel mee.’’ Yuki Kobayashi beseft dat een ster in Japan niet direct ook een ster in Europa is. Het continent is niet helemaal nieuw voor de nieuwe Heerenveen-middenvelder. Op eigen initiatief liep hij als middelbare scholier al twee keer een drietal weken stage bij het Franse Dijon en het Duitse Freiburg. En een half jaar geleden nam hij uit pure liefhebberij en nieuwsgierigheid een kijkje bij Barcelona en AC Milan. ,,Daar zag ik hoeveel ik nog te kort kom. Sindsdien ben ik nog harder gaan trainen’’, zegt de Japanner.
Champions League
,,Ik wil zo snel mogelijk een belangrijke speler voor Heerenveen zijn, het liefst morgen meteen al. Ik probeer de taal en de gewoontes van hier zo snel mogelijk eigen te maken. Het irriteert me dat ik me niet goed verstaanbaar kan maken. Tegelijk weet ik dat ik een universele taal spreek: die met de bal. Dus ik maak me geen zorgen. Dankzij de bal komt het allemaal goed. Intussen wil ik proberen de voetballer te blijven die ik ben. Ik wil mezelf niet verliezen.’’ Er zijn grenzen, ook op andere vlakken. Hij lacht. ,,Ik heb iemand meegenomen die permanent bij me komt wonen. Hij gaat voor me koken.’’
,,Ik kende de Nederlandse competitie al een beetje, omdat ik het Europese voetbal op de voet volg. Mijn zaakwaarnemer heeft me op Heerenveen gewezen, een grote club in mijn ogen. Maar van jongs af heb ik de droom gehad om op een nog hoger niveau te spelen, in de Champions League. Het liefst zou ik me met Heerenveen voor dat toernooi kwalificeren, dat zou prachtig zijn. Ik wil Heerenveen sterker maken.’’
Ook het WK van 2018 is een doel. Japan speelde tot dusver meestal een marginale rol op het mondiale toneel, maar volgens Kobayashi gaat het land met sprongen vooruit. ,,Steeds meer Japanners voetballen in Europa. Daar worden ze hardere, betere spelers van. Dat is ook mijn doel. Ik wil het zelf ervaren. Ik denk niet dat Japan snel wereldkampioen zal kunnen worden, maar we gaan beslist meer meedoen. Ik wil graag op hetzelfde podium acteren als Messi en Ronaldo.’’
Bijna, kwam onderstaande toevallig tegen op wikipedia:abegoal schreef:Kobayashi is Japans voor vader!
(denk ik)
Kobayashi (小林, "Klein woud") is een veelvoorkomende Japanse achternaam
Wat Yuki betreft, ben ik nou de enige die daar niet meteen lyrisch over is? Ik begrijp best dat veel mensen het spannend vinden omdat hij uit een exotisch ver land komt en niet uit Wolvega ofzo. Maar waar is toch die verwachting op gebaseerd dat die jongen zich meteen even in de basis gaat spelen? Het is een jonge jongen die voor het eerst voor langere tijd aan de andere kant van de wereld zit, die zal toch eerst echt moeten acclimatiseren voordat je er wat aan hebt lijkt mij.Superfries1996 schreef:In Thern, Schaars en Yuki zie ik geen betonvoetbal hoor.
het moet inderdaad niet gekker worden , helemaal mee eensGrimo schreef:Ik had al vertrouwen in Yuki maar nu zelfs HR positief is zie ik het helemaal zitten!
Wat lees ik?! Een wonder! HR, wat heb je op dat je nu opeens zo positief bent?Heerenveen rules schreef:Wat ik op de training van hem heb gezien was erg overtuigend en genoeg om te stellen dat hij naar mijn mening snel een basisplaats heeft en succesvol wordt. Kwaliteit zie je snel. Zaterdag maar basis.
Volgens mij vind Yuki zelf 'Yuki Kobayashi oh oh oh oh oooh!' wel prima. Mooi zo houden wat mij betreft.skit schreef:Suggestie tekst voor yuki op wijs van de kaiser chiefs:
https://youtu.be/qObzgUfCl28
Yuki,yuki,yuki,yuki, aaahAaahaaahaaaahhaahaaaa
(Ruby,Ruby,Ruby,Ruby)